knuffelfarm/Canned Hunting Project

Knuffelfarms zijn lokale bedrijfjes waar je als toerist of vrijwilliger in nabij contact kunt komen met wilde dieren. In Afrika kun je bijvoorbeeld op de foto of wandelen met leeuwen, tijgers en cheeta's en in Thailand kan dit met tijgers. Het lijkt zo leuk maar vaak schuilt er een hoop dierenleed achter deze projecten. Ze hebben weinig tot niets te maken met natuurbescherming. Dieren zoals leeuwen zijn slechts beperkt knuffelbaar en de vraag is dan ook: waar eindigen de dieren als ze volwassen zijn geworden, in de canned hunting industrie.

Canned hunting is een specifieke vorm van jacht waarbij een jager van dichtbij een trofee kan doodschieten. Vandaar de term 'canned hunting' wat vrij vertaald staat voor ingeblikt jagen (kant en klaar). De jager weet bij deze vorm van jacht zeker dat hij prijs schiet omdat het dier niet kan ontsnappen en is opgesloten in een afgesloten ruimte. De dieren in kwestie zijn vaak leeuwen die in hun vroegere leven ingezet zijn als knuffelwelp op knuffelfarms. Ze kennen door hun verleden geen angst voor mensen. Dat maakt dat deze leeuwen gemakkelijk benaderbaar zijn voor de jager.

Omdat leeuwen pas bejaagd worden als ze volwassen zijn geworden, 'kosten' de dieren tot die tijd de fokkers alleen maar geld. Dat wordt ondervangen door de dieren eerst in te zetten als knuffelwelp. Toeristen en vrijwilligers kunnen, tegen betaling, met jonge dieren knuffelen, ze de fles geven, met ze op de foto en met ze wandelen. Zodra de welpen hier te groot voor zijn geworden, gaan ze terug naar de fokker. Om daar in een hok te wachten op een jager. Deze 'knuffelfarms' vormen de voedingsbodem voor het in stand houden van canned hunting.

Een sterk opkomend nieuw verschijnsel is de bottenhandel. In Azië worden van oudsher lichaamsonderdelen van dieren in medicijnen gebruikt. Dit zou heilzaam werken tegen allerlei kwalen en ziektes. De tijger werd (en wordt) hiervoor veel gebruikt. Maar omdat de tijger bijna uitgestorven is en de handel aan banden gelegd, moet gezocht worden naar een alternatief. Die wordt gevonden in leeuwenbotten. De Zuid-Afrikaanse Regering wil aan de vraag van Azië tegemoet komen door vanaf 2017 jaarlijks 800 skeletten van gefokte leeuwen te exporteren. De cyclus van exploitatie voor de gefokte leeuw is daarmee compleet: eerst ingezet als knuffelwelp, vervolgens doodgeschoten door een jager en zijn botten geëxporteerd naar Azië.

SPOTS Probeert dit te stoppen.

Iranian Cheetah Society (ICS) Project

De Iranian Cheetah Society (ICS) is een Iraanse stichting die in augustus 2001 is opgericht met als doel bescherming en overleving van de nog resterende populatie Aziatische cheeta's en Perzische panters (luipaard).

De belangrijkste pijlers in het beleid van de ICS zijn:

• Educatie en samenwerking met de lokale bevolking.
• Wetenschappelijk onderzoek (veldwerkonderzoek).

ICS richt zich niet alleen op de cheeta maar ook op andere dieren, samen de 'Big 5' van Iran genoemd. Dat zijn de Aziatische cheeta, de Perzische luipaard, de grijze wolf, de gestreepte hyena en de bruine beer.

Door een gebrek aan wetenschappelijke kennis over de natuur van Iran en in het bijzonder over de "Big 5", richt ICS zich hoofdzakelijk op het veldwerkonderzoek. De uitkomsten van dergelijke onderzoeken worden dan weer gebruikt in de campagnes naar de lokale bevolking toe. En het wordt gebruikt als informatie naar de Regering toe, zodat die betere beschermingsmaatregelingen kan nemen. Zodoende worden er oplossingen ontwikkeld om conflicten tussen mens en roofdier te verminderen. Kinderen en opgroeiende jongeren zijn de belangrijkste educatieve doelgroepen, speciaal bij kleine gemeenschappen. De Big 5 waaronder de cheeta leven vooral in landelijke gebieden - redenen waarom het belangrijk is juist kleine gemeenschappen op te zoeken. Geprobeerd wordt hier duidelijk te maken dat leven in goede harmonie met wilde dieren wel mogelijk is.

SPOTS ondersteunt ICS door in Nederland voor hen te lobbyen voor fondsen. Alsook helpen wij hen, middels adoptie-en donateursinkomsten, bij de aanschaf van veldmateriaal, GPS collars (zie foto) en cameratraps (cameravallen). Dit zijn camera's die geïnstalleerd worden op plaatsen waarvan men vermoedt dat er wildleven is. De camera's gaan af bij beweging. Hierdoor wordt heel goed inzichtelijk welke dieren er in een bepaald gebied leven. Zeker in een uitgestrekt en lastig begaanbaar land als Iran, zijn deze cameratraps essentieel.